Τα Μεσαιωνικά Κυνηγετικά Γεράκια Της Ρόδου και η Ιστορία του Τζεμ

Στα 1481 πεθαίνει αιφνιδίως ο σουλτάνος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας Μεχμέτ Β’ ο Πορθητής. Αμέσως άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος της διαδοχής που ακολουθούσε πάντα το θάνατο του σουλτάνου. Διεκδικητές του θρόνου ήταν ο πρωτότοκος γιος του Μεχμέτ Βαγιαζήτ και ο δευτερότοκος Τζέμ ή Τζιτζίμ. Ο Βαγιαζήτ μπήκε στην Κωνσταντινούπολη και αφού προσεταιρίστηκε τους Ουλεμάδες, τους γενιτσάρους και τις άλλες φατρίες του παλατιού, ανακηρύχθηκε σουλτάνος. Το ίδιο έκανε και ο Τζέμ καταλαμβάνοντας την Προύσα. Ο αγώνας για τη διαδοχή μεταξύ των δύο αδελφών κράτησε μέχρι τις αρχές του θέρους του 1482. Ο στρατός του Τζέμ συνετρίβει και αυτός καταδιωκόμενος και κινδυνεύοντας να συλληφθεί από τον αδελφό του και να θανατωθεί ζητεί άσυλο από τους Ιωαννίτες ιππότες της Ρόδου, οι οποίοι του το παρέχουν με ευχαρίστηση, διότι έχοντας στα χέρια τους τον Τζέμ, μπορούσαν πλέον να εκβιάζουν τον Βαγιαζήτ και να ζητούν ειρήνη, αλλά και άλλες παροχές. Όπως και το έκαναν. Ο Τζέμ φιλοξενήθηκε στη Ρόδο μόνο 34 ημέρες, από την ημέρα άφιξης του, στις 29 Ιουλίου 1482 μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, ημέρα φυγάδευσης του στη Δυτική Ευρώπη, στη Γαλλία αρχικά. Οι ιππότες δικαιολογημένα φοβόντουσαν ότι ο Βαγιαζήτ θα εύρισκε τρόπο στη Ρόδο να σκοτώσει ή να δηλητηριάσει τον αδελφό του. Οι Ιωαννίτες αφού περιέφεραν επί αρκετό χρονικό διάστημα σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας τον Τούρκο πρίγκιπα, έχτισαν στην πόλη Bourganeuf ένα πύργο, γνωστό μέχρι σήμερα ως πύργος του Τζέμ, όπου τον φυλάκισαν. Το 1489 πιεζόμενοι ποικιλοτρόπως από τον Πάπα Ιννοκέντιο Η΄, του παρέδωσαν τον Τζέμ, που τον φυλάκισε στο φρούριο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στη Ρώμη. Το 1495 καταλαμβάνοντας ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Η’ τη Ρώμη, τον απελευθέρωσε και τον πήρε στο στρατόπεδο του. Εκεί δηλητηριάστηκε πιθανώς από τον περιβόητο Πάπα Αλέξανδρο ΣΤ’ το Βοργιά. Πληροφορίες για την ιστορία του Τζέμ αντλούμε, εκτός των άλλων, και από δύο φακέλους με έγγραφα που αφορούν αποκλειστικά το θέμα Τζέμ και βρίσκονται ο ένας στο Αρχείο των Ιπποτών στη Μάλτα με δέκα έγγραφα και ο άλλος στο Οθωμανικό Αρχείο στο Τοπ – Καπί της Κωνσταντινούπολης με είκοσι δύο έγγραφα, γραμμένα όλα στα ελληνικά.